Onrustig, boos, grote ogen of een blik die vertrekt. De reacties die ik krijg wanneer ik iemand vraag naar zijn geboorteproces, lopen uiteen. Wanneer iemand bij mij komt voor behandeling of nieuwsgierig is naar mijn werk, hoort voor mij daar ook altijd de vraag bij wat iemand weet over zijn geboorte. Beter gesteld hoe ben je ontstaan. Steeds meer onderzoek bevestigt wat ik heb geleerd, ervaren en van overtuigd ben.
Het moment van conceptie tot ca. de eerste negen maanden van je leven zijn bepalend hoe jij in jouw verdere leven omgaat met zaken.
Gek idee? Klopt, als dit niet eerder is vermeld aan je en je niet over de kennis beschikt die dit (ook vanuit de wetenschap) aantoont.
Beangstigend? Kan ik me ook voorstellen. Dat jouw gedrag in het hier en nu bepaald is door die eerste fase waar jij je zo in eerste niets meer van kan herinneren. Het kan gedachten oproepen dat je daar niets aan kan doen. Gevoelens van onmacht liggen dan ook dichtbij.
Onrust of zelfs boze gevoelens? Ook heel begrijpelijk als die fase in je leven, waar je zo niet bij kan, heel heftig voor je is geweest. Zo heftig dat je deze gevoelens (onbewust) helemaal niet weer wilt ervaren. Dagelijks in mijn praktijk wordt bevestigd hoe ingrijpend vroege levenservaringen kunnen zijn.
Een werknemer stelt zich kwetsbaar op en vertelt dat op momenten dat het er toe doet en ze van zich wil laten horen, ze dichtklapt en niet voor zichzelf op komt. Een brok in de keel en er komt niets meer uit. Dit tot grote frustratie naderhand wanneer de gemoederen zijn bedaard. Veel boosheid op zichzelf, hoe het toch kan dat op het moment er niets uit komt. Zo refereert deze persoon naar een gesprek met de leidinggevende waarin ze zichzelf had willen laten horen maar er niets uit haar kwam. Terwijl ze dit geëmotioneerd verteld verschijnen er vlekken in haar nek. Logisch dat dit bijzonder onaangenaam is en een handelswijze is die je liever anders zou willen zien. Je hebt toch immers het recht om te laten weten wat jij ergens van vindt. Zeker wanneer het belangrijk voor je is. Gewoon doen, toch? Als het zo simpel was, had deze persoon dit allang gedaan. Helder is dat hier een lijfelijkereactie is die haar tot zwijgen brengt. In mijn vaktermen praat ik over het overlevingsmechanisme wat wordt geactiveerd en hier verstarring laat zien.
Ook aan deze werknemer heb ik de vraag gesteld hoe haar geboorte is geweest. Deze persoon geeft aan dat ze met een navelstreng om haar nek is geboren, zo strak dat ze niet eens kon huilen. Uiteindelijk is het goed gekomen, ze heeft het overleefd. Zo klein, kwetsbaar en afhankelijk heb je niet de mogelijkheid te vechten of vluchten. In deze gevaarlijke situatie had ze alleen kunnen verstarren. Handig want zo verbruik je minder zuurstof en energie zodat je het langer volhoudt. Tot je wordt bevrijd uit deze levensbedreigende situatie. Dit heeft het brein onthouden als succesvolle overlevingsstrategie. Dus wanneer het spannend wordt, is verstarren de beste optie.
Begrijp je de vlekken in de nek? De herinnering die het lichaam terug geeft. Dit overlevingsmechanisme is heel diep en op onbewust niveau opgeslagen in het brein en het lijf, als een blauwdruk. Wanneer de juiste knoppen maar ingedrukt worden (stress), wordt deze succesvolle strategie ingezet. Nemen we hierin mee dat het deel in ons brein dat kan relativeren pas volledige capaciteit heeft op 25 jarige leeftijd samen met deze onbewuste herinnering, is het eigenlijk ook logisch dat het zich keer op keer presenteert wanneer het wordt “getriggerd”. Nu is het moment daar om het brein en het lijf te leren dat het ook anders kan. Hiervoor is het van belang dat deze herinnering naar boven mag komen, mag ontladen en opnieuw een plek mag krijgen in het brein. Nu niet als kernherinnering maar in het lange termijn geheugen zodat er ruimte komt om nieuwe strategieën te ontdekken die succesvoller zijn in het hier en nu.
Naast dit voorbeeld zijn er tal van andere mogelijkheden die wijzen naar een “hinderlijke” maar ooit zo functionele overlevingsstrategie. Zoals altijd maar in conflict komen met anderen, problemen met macht of gezag (dingen moeten van anderen) of altijd maar eenzaam of alleen voelen. Vroege levenservaringen kunnen hier een blauwdruk hebben gegeven. Er zijn 7 kritische momenten in dat prille begin. Blijven overleven met een heftige ervaring uit het geboorte proces, geboorte of vroege/latere levenservaringen? Dat hoeft niet. Dit kan anders en zonder medicijnen! Allereerst is het van belang dat kennis (wetenschap, onderzoek en ervaringen) wordt gedeeld. Dit doe ik onder andere in individuele sessies en in uitgebreide vorm met de 2-daagse IKEV-opleiding Basiskennis. Daarnaast door mensen de gelegenheid te geven hun blauwdruk te herkennen en te ontdekken of deze nog steeds functioneel is in het hier en nu. Is het niet functioneel? Dan is het van belang om ruimte te geven dit te laten helen onder professionele begeleiding (CREF-methode behandelaar). Dat bied ik in mijn praktijk. Daarnaast bied ik opleiding aan opdat er meer collega behandelaren zijn die de kennis delen en mensen in dit proces kunnen ondersteunen.
Wil je meer weten? Kijk op www.demusa.nl of neem vrijblijvend contact op en vraag naar de mogelijkheden in jouw specifieke situatie.
CREF-methode behandelaar voor Groningen, Drenthe, Denise Munster
